Henk Remiëns

Cornelis Aardenburg en Guurtje Jans Sonnevelt trouwden op 10 mei 1762
op het graf van Maerten van Heemskerck in de Bavokerk in Haarlem, zij
ontvingen hiervoor een uitkering van fl.44:18:8 (hetgeen overeenkomt met
circa twee maandsalarissen).

Bron: Heemskerks krantenbericht van 3 november 1923:
Bij akte van 16 april 1558 richtten Maerten Van Heemskerck (1498-1574),
de schilder, en zijn vrouw een bruidenfonds op, waartoe ze de opbrengst
van enige landerijen bestemden. De H.Geestmeesters (Het Armbestuur van
de St.Bavokerk) te Haarlem mochten deze opbrengst jaarlijks tussen
St.Lucasmarkt (2 oktober) en O.L.Vrouwe Lichtmis (2 februari) geven aan
twee jonge maagden, geboren in Haarlem of Heemskerk, aan wie het goed
besteed zou zijn, om haar in staat te stellen een goed huwelijk aan te
gaan. Uitdrukkelijk was bepaald dat het huwelijk van het meisje op het
graf van Maerten van Heemskerck in de St.Bavokerk gesloten moest worden
en dat het meisje een goede deugdzame vakbekwame jonggezel, geen
dronkaard zijnde, tot man moest nemen.
In het testament van de schilder is het fonds ook vermeld en voor het
fonds werd door de oprichter aangewezen een stuk land (later genoemd het
Bruidsland) aan de Leidschevaart in de Veerpolder, en stuk land onder
Haarlemmerliede bij het Vuilrak, genaamd "het Varkensland" en tenslotte
een rente van 12 carolus gulden per jaar. Later is dit fonds door
overschotten en een goed beheer nog aangegroeid. De executeurs H. van
Wamelen en Jan van Zuren, burgemeesters van Haarlem, kwamen na de dood
van Maerten voor de moeilijkheid te staan dat de weduwe van deze
schilder haar goedkeuring voor de oprichting van het fonds herriep en
een en ander schonk aan Th. van Zuren, die het land aanvaardde.
Rechtsgeleerde adviezen wezen uit dat de herroeping van de weduwe niet
van kracht was en ook Th. van Zuren schijnt zich tegen de instelling van
het fonds niet te verzetten, want de eerste uitkering aan een meisje,
dat op het graf van de schilder trouwde, geschiedde in 1582 en bedroeg
fl.45,--, werd bedrag spoedig groter werd.
Niet altijd, maar wel meermalen, zo vertelt de Haarlemse
geschiedschrijver Gonnet, waren er twee meisjes die zo'n bruidschat
kregen. In 1647 was de bruidsschat aangegroeid tot 137 gulden en 14
stuivers voor ieder meisje, en in 1656 werd het maximum bereikt van 164
gulden aan één huwend meisje. Heel langzaam verminderden de inkomsten
tot zij in 1756 zuiver beliepen 89 gulden en 17 stuivers. Men heeft toen
de uitkering voor de toekomst bepaald op een vaste som van 44 gulden en
18 stuivers, maar dit geld bleef meermalen onaangeroerd, omdat zich ook
maar niet één echtpaar in de gestelde tijd aanmeldde. Slecht in 1753,
1755, 1757, 1762, 1764 en 1776 had de plechtigheid eenmaal plaats en op
19 november 1787 werd het laatste huwelijk gesloten op het graf van
Maerten van Heemskerck, die verwacht had dat zijn stichting zou blijven
bestaan tot het einde der wereld. (Zie ook het boek "Heemskerk onderweg
van verleden naar heden (blz.162)").